ผมจบการศึกษาในระดับมัธยมในรร.ที่ชื่อ ฤทธิยะวรรณาลัย หรือตัวย่อ"ฤว."ซึ่งออกจะแปลกไม่น้อยที่เป็นเพียงไม่กี่รร.ที่ใช้ตัวย่อ"ฤ"(ร.รึ) เราเป็นรร.ในสังกัดกองทัพอากาศ แน่นอนเด็กที่มาเรียนก็เป็นลูกหลานคนในกองทัพอากาศเสียเป็นส่วนใหญ่ สมัยเรียนผมค่อนข้างเกเร ถูกเรียกเข้าห้องปกครองอยุ่บ่อยๆโดยข้อหาหลักคือโดดเรียน จนเวลาเรียนแทบจะไม่พอ โดนตีตูดบ่อยและจบออกมาด้วยความกรุณาปราณีของอาจารย์ในตอนนั้น(คือถ้าเอากันจิงๆแบบเรียนกันจิงๆนี่คือกุไม่จบและต้องซ้ำชั้นแน่ๆ) มาในวันนี้อ.ทุกท่านในตอนนั้นต่างเกษียณอายุราชการกันจนเกือบหมดสิ้น อ.ฝ่ายปกครองที่ตีตูดกันมา6ปีเต็มดูไร้พิษสงอีกต่อไป มาในวันนี้ อ.ทุกคนเป็นเพียง"ลุงและป้าแก่ๆ"คนนึง แต่ลุงและป้าเหล่านี้ยิ่งใหญ่เหลิอเกินครับ ที่ทำให้เหล่าคนใหญ่โตในอาชีพต่างๆกันอย่าง นายทหารชั้นยศนายพลอากาศระดับเจ้ากรม,นักธุรกิจระดับมหาเศรษฐี,นักกรีฑาทีมชาติระดับเหรียญทองเอเชี่ยนเกมส์,ที่ปรึกษากฎหมาย,ฯลฯ ต้องกราบแทบเท้าในฐานะอาจารย์ผู้สร้างและผู้ให้ ลูกศิษย์ต่างปลดเปลื้องอัตตาและหัวโขนออกเมื่ออยุ่ต่อหน้าลุงๆและป้าๆเหล่านี้เพื่อระลึกถึงเสมอว่าเราเป็นใครและมาจากไหน หลายๆอาชีพทำงานเพื่อตัวเอง(อาชีพผมเป็น1ในนั้น) และอีกหลายๆอาชีพทำงานและอุทิศตน"เพื่อผู้อื่น" และอาชีพครูคือ1ในนั้นครับ ขอยกย่องและเป็นกำลังใจให้ครูทุกๆท่านด้วยครับ สำหรับผม คำว่าครูและอาจารย์ยิ่งใหญ่เสมอ.....