[ไพฺร] น. ป่า; ขอบ ริม เรียกตอกเส้นกลม ๆ ที่อยู่ใต้ขอบกระบุงกระจาดเป็นต้น ว่า ตอกไพร. ดูคำอื่นๆในหมวด แปล ไทย-ไทย ราชบัณฑิตยสถาน.
確定！ 回上一頁
