【希伯來文的歷史】
詳細全文：https://goo.gl/4gowY1

公元 70 年，羅馬帝國治下的猶太人起義失敗，耶路撒冷聖殿被毀，僅餘一堵殘壁，即今日的哭牆，象徵 #猶太人 流散史的序幕。猶太人一開始主要聚居於巴比倫、地中海與北非，此後近 2,000 年，各地猶太人先後遭受拜占庭帝國、十字軍、歐洲基督教、伊斯蘭基要派等勢力迫害，到納粹種族滅絕為止，共發生最少 80 宗大規模驅逐猶太人事件。

在遷徒與定居的長期循環中，猶太人旁生出眾多分支，至中世紀分為三大族群：移居中歐的阿什肯納茲（Ashkenazi），主要使用意第緒語（Yiddish）－－一種希伯來化的日耳曼語，另外摻入俄文與羅曼語元素；融入阿拉伯地區的米茲拉希（Mizrahi），大多掌握阿拉伯語；伊比利亞半島的塞法迪（Sephardi），因應政權更迭，既操揉合 #希伯來語 的西班牙語，亦講阿拉伯話。Lewis Glinert 指出，就連耶穌及其門徒，也是口操同屬閃語系的亞拉姆語（Aramaic）－－當時通行於近東巴比倫地區的語言－－雖然他們必定受過希伯來文經學訓練。

驟看流徒的猶太人已將上帝的語言拋諸腦後，的確，自公元 200 年左右，希伯來文已不復為通用口語（lingua franca），但猶太人並無停止使用，主流意見長期奉為神聖語言，僅用於法律與宗教場合，而中世紀亦有不少「希伯來語運動」，提倡在日常生活中使用希伯來文，例如在 10 世紀至 13 世紀的希伯來文藝黃金時代，西班牙猶太裔詩人 Solomon ibn Gabirol（西班牙首位哲學家）和 Judah Halevi 便以希伯來文創作不少世俗詩，打破雅俗藩籬。事實上，希伯來文亦通用於各式猶太文獻，包括科學、醫藥、貿易等範疇⋯⋯（詳細全文：https://goo.gl/4gowY1）

延伸專題：
【10 齣電影認識二戰猶太人劫難】
https://goo.gl/gicWi8
【回到迫害猶太時代：吞併警力濫殺濫捕的納粹親衛隊】
https://goo.gl/G1HmAA
【如果宗教是一門生意】
https://goo.gl/Bgti27

==========================
在 www.cup.com.hk 留下你的電郵地址，即可免費訂閱星期一至五 CUP 媒體 的日誌。
🎦 YouTube 👉 https://goo.gl/4ZetJ5
🎙️ CUPodcast 👉 https://bit.ly/35HZaBp
📸 Instagram 👉 www.instagram.com/cupmedia/
💬 Telegram 👉 https://t.me/cupmedia
📣 WhatsApp 👉https://bit.ly/2W1kPye

罗马现在有80%以上信奉基督教或天主教，其中很大的原因是起源古罗马，基督教就在这里开始了越来越多人信奉了。耶稣的其中两大门徒Paul and Peter，当时也在罗马宣教。现在葬在这里。我建议对基督教有兴趣的信奉者可以来罗马探索，这里有很多耶稣的画像，毕竟和他一起宣教的Peter and Paul很多时间都是在罗马宣教。
罗马的日历是耶稣诞生第一年开始计算年份！
这张照片是大家排队摸Peter的脚。摸不到耶稣的脚因为他死后三天复活升天了。

转自维基百科：耶稣的诞生在年表中提出了一个有趣的悖论。罗马人使用约会系统，其中城市或罗马的神话基础的年份是它的主要参考点，并且他们命名为第1年AUC，代表ab urbe condita，“从城市的建立”。在耶稣的生命之后的几个世纪，Dionysius Exiguus（约公元前470年 - 公元前544年），一位居住在罗马的希腊僧侣和神学家得出结论，耶稣出生于753年AUC，这个日期被广泛接受。旧的罗马约会系统逐渐被一个新的系统所取代，其中主要的参考点是耶稣的诞生。那一年后来被称为公元1年，Anno Domini“我们的主年”。耶稣诞生前的几年被命名为BC，“在基督面前”。这意味着，根据Dionysius Exiguus的计算，罗马城是在耶稣诞生之前753年建立的。现代奖学金不是BC / AD符号，而是传统约会的另一种命名：BCE“在共同时代之前”和CE“共同时代”。
Saint Peter (Syriac/Aramaic: ܫܸܡܥܘܿܢ ܟܹ݁ܐܦ݂ܵܐ, Shemayon Keppa; Hebrew: ‫שמעון בר יונה‬‎ Shim'on bar Yona; Greek: Πέτρος Petros; Coptic: ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ, translit. Petros; Latin: Petrus; r. AD 30;[1] died between AD 64 and 68),[2] also known as Simon Peter, Simeon, or Simon (/ˈsaɪmən/,

pronunciation (help·info)), according to the New Testament, was one of the Twelve Apostles of Jesus Christ, leaders of the early Christian Great Church. Pope Gregory I called him repeatedly the "Prince of the Apostles".[3] According to Catholic teaching, Jesus promised Peter in the "Rock of My Church" dialogue in Matthew 16:18 a special position in the Church. He is traditionally counted as the first Bishop of Rome‍—‌or pope‍—‌and also by Eastern Christian tradition as the first Patriarch of Antioch. The ancient Christian churches all venerate Peter as a major saint and as the founder of the Church of Antioch and the Roman Church,[2] but differ in their attitudes regarding the authority of his present-day successors (the primacy of the Bishop of Rome).
The New Testament indicates that Peter's father's name was John (or Jonah or Jona)[4] and was from the village of Bethsaida in the province of Galilee or Gaulanitis. His brother Andrew was also an apostle. According to New Testament accounts, Peter was one of twelve apostles chosen by Jesus from his first disciples. Originally a fisherman, he played a leadership role and was with Jesus during events witnessed by only a few apostles, such as the Transfiguration. According to the gospels, Peter confessed Jesus as the Messiah,[5] was part of Jesus's inner circle,[6] thrice denied Jesus[7] and wept bitterly once he realised his deed, and preached on the day of Pentecost.[8]
According to Christian tradition, Peter was crucified in Rome under Emperor Nero Augustus Caesar. It is traditionally held that he was crucified upside down at his own request, since he saw himself unworthy to be crucified in the same way as Jesus. Tradition holds that he was crucified at the site of the Clementine Chapel. His remains are said to be those contained in the underground Confessio of St. Peter's Basilica, where Pope Paul VI announced in 1968 the excavated discovery of a first-century Roman cemetery. Every 29 June since 1736, a statue of Saint Peter in St. Peter's Basilica is adorned with papal tiara, ring of the fisherman, and papal vestments, as part of the celebration of the Feast of Saints Peter and Paul. According to Catholic doctrine, the direct papal successor to Saint Peter is the incumbent pope, currently Pope Francis.
Two general epistles in the New Testament are ascribed to Peter, but modern scholars generally reject the Petrine authorship of both.[9] The Gospel of Mark was traditionally thought to show the influence of Peter's preaching and eyewitness memories. Several other books bearing his name‍—‌the Acts of Peter, Gospel of Peter, Preaching of Peter, Apocalypse of Peter, and Judgment of Peter‍—‌are considered by Christian denominations as apocryphal, and are thus not included in their Bible canons.[10][11][12]

Agama Manichaeisme: Agama Besar Yang Telah Pupus

Manichaeisme adalah sebuah agama yang tumbuh di Parsi pada abad ke 3 M. Ia diasaskan oleh seorang berbangsa Parsi bernama Mani dan juga disebut Manichaeus atau Manes yang lahir pada 216-276 M pada zaman Empayar Sasanid. Agama ini adalah hasil daripada pengaruh yang pelbagai seperti gerakan Babylonian-Aramaic (sebuah gerakan seperti Mazdanisme), Hindu, Yahudi, Kristian, Elcesaites dan tulisan-tulisan keagamaan yang ada di Parsi.

Agama ini juga hasil daripada sinkretis daripada agama Zoroaster di Parsi. Ini kerana beliau mengajar mengenai dualisme yang menggambarkan perjuangan di antara dunia rohani yang baik (cahaya) dengan dunia jahat (dunia material dan kegelapan). Ia adalah hasi pengaruh daripada konsep Ahuramazda dan juga Ahriman di dalam Zoroaster.

Manichaeisme berkembang pesat diantara abad ketiga hingga abad ketujuh dan di kemuncaknya ia membentuk salah satu agama yang paling meluas di dunia. Gereja-gereja Manicheaisme dan kitab-kitab mereka telah sampai sejauh timur China dan juga telah sampai di barat di bawah Empayar Rom.

Manichaeisme telah menjadi saingan sengit kepada agama Kristian yang juga sedang pesat berkembang pada ketika itu. Sebab itulah dalam perjalanan sejarah, agama Manichaes bertahan lebih lama di Timur berbanding di Barat. Akhirnya selepas abad ke-14 M agama ini turut merundum jatuh di selatan China.

Sejarah

Mani dilahirkan pada tahun 216 M di Mesopotamia di bawah pemerintahan Parsi. Pada zaman itu Parsi dikuasai oleh di bawah dinasti Sassanid. Mani sendiri berketurunan Parsi dan beliau memiliki hubungan dengan penguasa Sassanid. Pada zaman beliau, agama Zoroaster dianut oleh kebanyakkan masyarakat Parsi. Akan tetapi Mani dibesarkan dari keluarga yang memeluk sebuah aliran Elcesaite yang juga merupakan ajaran Kristian.

Menurut tulisan Mani di dalam bukunya, beliau mendakwa telah memperolehi wahyu sebanyak dua kali, pertama pada usia dua belas tahun dan kedua pada usia dua puluh empat tahun dan pada ketika itu beliau mula bergiat aktif dengan menyampaikan khutbah membawa ajarannya tersendiri. Pada mulanya ajaranya tidak begitu menarik minat masyarakat di kawasannya. Oleh itu beliau mengambil peluang untuk berhijrah ke timur laut di India dan di sana ajarannya dapat berkembang.[1]

Setelah sekian lama mengembara, pada tahun 242 M beliau kembali semula ke Parsi dan pada ketika itu pengaruh beliau sudah meluas malah Raja Shapur pada ketika itu juga jadi pemeluk ajarannya. Raja Shapur juga mengizinkan Mani untuk menyebarkan dakwahnya di wilayah Parsi. Sekitar tiga puluh tahun kemudian, agama ini terus berkembang di bawah Raja Shapur I dan juga Hormizd I. Dalam tempoh ini Mani menyebarkan agamanya tanpa ada halangan dan beliau mendapat pengikut dengan jumlah yang besar. Dalam tempoh itu juga, utusan-utusan ajaran Mani juga dikirim ke negeri-negeri lain. Pada waktu itu ajaran yang dibawa oleh Mani itu ditentang oleh pemimpin agama Zoroaster.

Pada tahun 276 M, empayar Sassanid dipimpin oleh raja baru yang bernama Raja Bahram I. Pada zaman ini agama Zoroaster mula dihidupkan kembali dengan campur tangan diraja setelah sekian lama agama ini suram disebabkan serangan Alexander The Great ketika perang Yunani- Parsi.

Pada zaman Raja Bahram I, agama Zoroaster mula menjadi agama rasmi di Parsi. Pada zaman inilah Mani ditahan dan dihukum penjara. Setelah mengalami seksaan selama dua puluh enam hari.[2] Mani meninggal dunia antara tahun 276 M.

Setelah Mani meninggal dunia, agama yang beliau bawa terus berkembang sehingga ke barat sampai ke Spanyol manakala di daerah timur pula ajaranya menyapa di bahagian barat Cina. Puncak kegemilangan agama Manichaeisme berada di abad ke 4. Pada zaman itu agama Manichaeisme bersaing sengit dengan perkembangan agama Kristian. Pada awal abad ke 7, Kristian menjadi agama rasmi Rom dan pada ketika itu agama Manichaeisme telah menjunam jatuh dan lenyap di benua Eropah.[3]

Pada awal abad ke 7 agama ini masih lagi bertapak di Mesopotamia. Dari situlah Manichaeisme mula tersebar ke arah Asia Tengah, di Turkistan dan sebelah barat Cina. Di penghujung abad ke-8 agama itu jadi agama resmi Uighur yang membawah sejumlah daerah belahan barat Cina dan Mongolia. Manichaeisme juga berkembang hampir ke seluruh Cina sehingga ke pantai Timur dan Taiwan. Akan tetapi pada waktu itu Islam juga berkembang di wilayah China.

Kemajuan perkembangan Islam di abad ke 7 akhirnya memudarkan agama Manichaesime. Bermula abad ke 8 pada zaman Khalifah Abbasiyah di Baghdad dengan keras membasmi agama Manichaeisme, dengan tempoh yang singkat sahaja agama ini dihilangkan dalam peta Mesopotamia dan Iran. Manakala pada abad ke 9, agama Manichaeisme merosot dengan drastik di Asia Tengah ditambah pula dengan serangan Mongol di abad 13 melenyapkan agama Manichaeisme di China. Akan tetapi menurut, ahli sejarah Marco Polo secara kebetulan masih menjumpai masyarakat yang menganut Manichaeisme di bahagian timur Cina pada tahun 1300.[4]

Kepercayaan

Dalam Manicaeisme percaya kepada adanya Tuhan Bapa dan juga Tuhan Ibu. Tuhan bapa disebut di dalam bahasa Aramaik sebagai Abbā dəRabbūṯā manakala Tuhan Ibu pula disebut dalam bahasa Aramaik Ima de-Khaye. Asas kepada ajaran Mani adalah konsep dualisme. Baik dan jahat. Kuasa baik adalah tuhan dan cahaya manakala kuasa jahat adalah syaitan dan kegelapan. Mereka juga percaya Adam dan Hawa adalah manusia pertama yang mengembangkan keturunan manusia. Dalam Manicaeisme juga percaya kepada dewa-dewa.

Mani percaya bahawa ajaran Buddha, Zoroaster, dan Jesus tidak lengkap. Beliau adalah orang yang diutuskan untuk melengkapkan ajaran sebelum mereka dan beliau juga mendakwa ajaran yang dibawa olenya itu adalah untuk seluruh dunia.[5] Ahli-ahli sejarah juga banyak membahas mengenai kenyataan Mani yang mengisytiharkan dirinya sebagai Rasul Jesus Chirst di dalam bukunya The Great.[6] Ini kerana seakan beliau mendakwa diutus sebagai seorang rasul untuk disempurnakan ajaran Jesus sebelum ini. Malah di dalam banyak tulisan Manichaean juga menyatakan Mani adalah penjelmaan semula tokoh agama terdahulu samada Buddha, Krishna, Zoroaster, dan Jesus. Perkara ini juga telah dikritik hebat oleh Saint Augustine (Bishop of Hippo) di dalam buku The Manichean Debate.

Dalam agama Manichaeisme juga dilarang meminum arak dan dilarang memakan daging. Bagi golongan agamawan (pendeta) pula mereka dilarang berkahwin. Manakala orang awam pula dibenarkan untuk berkahwin. Ada dakwaan yang mengatakan ia adalah pengaruh dari Katolik.

Kitab Suci

Menurut ahli sejarah Mani telah menulis sebanyak tujuh buah buku. Hampir kesemua buku dan tulisannya telah dimusnahkan disebabkan pembanterasan agama ini dari pelbagai pihak. Hanya terdapat beberapa terjemahan yang berpecah-pecah yang dapat diselamatkan. Manichaeisme percaya enam buah daripadanya telah ditulis dalam Aramaik (Syria) dan salah satunya yang kekal ada adalah ditulis dalam bahasa Parsi iaitu kitab Shabuhragan. Menurut Duncan Greenless di dalam bukunya The Gospel of The Prophet Mani ada menyenaraikan buku-buku yang ditulis oleh Mani antaranya:

1) Kitab Shabuhragan ditulis oleh Mani pada zaman empayar Sassanid dan dihadiahkan kepada raja Shapur I. Manakala al Biruni menterjemahkannya ke dalam bahasa Arab.
2) The Great yang dikenali sebagai Destur Mani atau undang-undang Mani.
3) The Treasure of Life.
4) The Book of Mysteries.
5) The Pragmateia.
6) The Book of Giants serpihan asal ditemui di Qumran dan Turpan.
7) The Book of Letters.[7]

Selain daripada tujuh buah kitab suci Manichaeisme terdapat juga risalah-risalah lain yang turut disandarkan kepada Mani antaranya adalah kitab Ardahang dan juga kitab Kephalaia turut dikatakan sebahagian daripada kitab suci Manichaeisme.

Komentar

Agama Manichaeisme juga diketegorikan sebagai agama sinkretis kerana ia memiliki pelbagai pengaruh dari agama lain dan juga tulisan-tulisan spiritual di Babilon. Ia adalah sebuah agama yang cepat tersebar dan cepat pupus. Tidak dinafikan perkembangan awal agama ini begitu hebat. Ia berkembang di timur dan barat hanya dalam masa yang singkat. Ia diketegorikan sebagai salah satu agama yang terbesar suatu ketika dahulu. Oleh disebabkan penentangan kepada agama Manichaeisme juga begitu hebat menyebabkan ia merosak dengan teruk kerana mereka berdepan dengan perkembangan Kristian dan juga Islam. Islam dan Kristian pada abad ke 7 hingga abad ke 13 sedang berkembang dengan pesat sehingga menenggelamkan tradisi Manichaeisme di timur dan barat.

Sebagai contoh di Barat terdapat seorang paderi Kristian bernama Saint Augustine yang asalnya beliau menganut agama Manichaeisme selama sembilan tahun. Oleh kerana tekanan dari pihak Kristian di Barat, beliau mengambil keputusan untuk meninggalkan agama lamanya dan menganut Kristian. Setelah itu beliau banyak mengkritik hebat agama lamanya. Beliau dianggap orang yang bertanggunjawab yang mengkritik dan menjatuhkan fahaman Manichaeisme di Barat. Beliau banyak menulis mengenai gerakan agamanya dahulu malah turut memperlekehkan Mani di dalam bukunya. Tulisan beliau terdapat dalam himpunan buku The Manichean Debate.

Adapaun Ibnu Hazm al Andalusi di dalam bukunya al Fasl fi al Milal wa al Ahwa' wa al Nihal mengkelaskan agama ini sebagai agama ahli kitab dan memberi kemungkinan bahawa Mani adalah seorang nabi. Hasil pemerhatian kami melihat cara pembawakan Mani adalah lebih bersifat sinkretisme dan agama seperti itu bukanlah dari ajaran wahyu. Tidak semua tokoh agama sebelum nabi Muhammad itu adalah nabi atau rasul kerana realiti pada hari ini tanpa wahyu pun manusia tetap mencipta agama palsu dan sikap ini juga sentiasa wujud dari zaman berzaman.

Nota kaki:
_____________________________________
[1] Lihat Michael H. Hart, (1992). The 100: A Ranking of The Most Influential Persons In History, Citadel Press, New York, hlm 410
[2] Ibid
[3] Ibid
[4] Ibid hlm 411
[5] Lihat John Kevin Coyle, (2009). Manichaeism and Its Legacy, Brill, Boston, hlm 42
[6] Lihat Duncan Greenless , (2007). The Gospel of The Prophet Mani, The Book of Tree, San Diego, California, hlm 158
[7] Lihat Ibid hlm 157-180.

R&D Team Multiracial Reverted Muslims