“In Limbo”

Introduction

You can’t imagine...
what it’s like to walk silently for three hours in the forest,
what happens when you spin around and around for hours,
what it is to rub two sticks together until they spark a fire
what might happen on a twelve-hour overnight journey
...unless you go out and do it.

Just as some people embark on a pilgrimage, some hike the Pacific Crest Trail, some navigate the mountains in Tibet and some follow the chair of the Mazu goddess on a 10-day walk to and from Central Taiwan’s Baishatun temple; some others choose instead to venture inside, for a 10-day silent meditation or to live in seclusion for days, weeks, even years. What they are searching for is not an external answer, but an internal one - the answer to a certain life question, the power to overcome a problem they are facing, rather than expecting to find the solution through further indulgence in the very problem that troubles them.

Perhaps this evening is an opportunity. An opportunity for the people of this day and age to see if they can be present in the moment and encounter something real and true to the self. You do not know exactly what you’ll experience, but it will be your own personal experience and therein - as opposed to some external destination - lies a truly profound, genuine journey.


Action Concept

The “In Limbo” action is based on the concept of ‘liminality’ and refers to the state of being at the borderline, a zone of in-betweenness, where conditions are sufficient but not yet complete; the chaos before the clarity.

“In Limbo” can also be seen as a response to the lack of functional rituals in the contemporary world. Today, with the gradual disappearance - or the complete formalization - of functional social rituals, such as coming-of-age ceremonies, which represent growth and the stages of transformation, we are left in a state of ambiguity regarding our internal and external stages, we lack the chance to clearly and corporeally feel the boundaries between stages as well as the specific action of crossing them. Therefore, ultimately one may become stuck in-between, unable to complete the process of ‘growth’, unable to clearly identify and embody a personal life essence and direction. The conundrum facing our very existence is not how to get old, but how to ‘grow’.

For the “In Limbo” action, we remove all the coloration and formalism of organised religion and return to the purely functional (directive) aspects of ritual action, the underlying goal of ushering in the personal qualitative changes that each individual requires. The success or failure, the coherence and completeness of the ceremony, will depend both on the individual and the group as a whole, a journey of self-metamorphosis, centered on the collective.

During the 12-hours of overnight training, simple, high-intensity, repetitive movements (the physical) will form the foundations of the entire action on which the independent will of each individual (the spiritual) will flourish. By performing these physical actions unpresent in our everyday lives, there is a rupture with our daily habits and our inner inertia can be broken, generating a dialogue - in this moment transformation becomes possible. Exactly which question each individual needs to face also becomes apparent during the personal exploration in the course of the action.

The 12 hours of overnight training for “In Limbo” will consist of four stages: "departure", "awareness", "purification" and "celebration". Each stage is developed from the long-term training methods of the U-Theatre, and after destroying our rigid forms, the results will reconstitute a response to the “lack of contemporary opportunities metamorphosis.”

On this night, Laoquan Mountain will no longer be the original Laoquan Mountain. It will become the threshold, the liminal gate into an unknown world, through which we will step through together…


【引言】

你無法想像靜默的在森林步行三小時會是什麼，
你無法想像旋轉三小時會發生什麼，
你無法想像鑽木取火是什麼，
你無法想像一場跨夜十二小時的旅程會發生什麼，除非去做。

就像有的人會踏上朝聖之路、有的人走屋脊步道、有的人西藏轉山、有的人走白沙屯的媽祖繞進，或者內觀，或一個人閉關幾十天，甚至幾年。他們在找的不是外在的答案，而是一個內在的。在尋找某一個生命的答案、或是想跨越某件事情，而不是期待這件事情本身能夠告訴他什麼。

這個晚上，也許就是一個機會。
給這個時代的人們，一個去試試看我們能不能夠碰到某些東西的機會。究竟會體驗到什麼，完全是未知的。而你所體驗到的也將會是你個人的感受，真正深刻的東西真是這個，真正的旅程也是這個，不會在你外在去了哪裡。


【行動概念】

「閾門」所指涉的，是一種處在邊界的狀態；一種臨界；一種條件具足，但仍未完成轉變的前夕；一種邁向清明前的混沌。

閾門也可被視為對當代（現代）缺乏功能性儀式的回應。成長、階段性的轉變⋯⋯等，在逐漸失去諸如成年禮⋯⋯等社會性、功能性儀式（或轉變成完全的形式化）的今天，使明確意識到內在的、外在的各式階段時，多數當代人仍停留在曖昧不明的狀態，缺乏明確觸碰階段邊界、與具體跨越的實際行動。最終，可能一生都無法完成在方向性與本質上具體、且明確的「長大」。一種從存在狀態的角度而言，人所需要的「長大」，而非僅是變老。

閾門，在除去宗教性色彩的條件下，將回歸到具有明確功能性（指向性）的儀式行動，而其中必然的意義，則全然瞄向個體所需要迎來的質變。或成，或不成，將端看個人與儀式整體的完成度。亦可說是一次以群體為軸心的自我蛻化之旅。

12小時的跨夜訓練中，將透過簡單、高強度的反覆動作、訓練（形體），加之絕對必要的自主意願（精神），建構整個行動的基本脈絡。透過，非日常的身體行動，打破內在的慣性，進而產生對話，以及轉化的契機。而其中的課題為何，亦將在行動中，於參與者自身的探究中塑成。

「閾」計畫將經歷12小時的跨夜訓練，分別由「啟程」、「警覺」、「淨化」「慶祝」四階段組成。每一階段均脫胎自優人長年的訓練方式，在破壞其僵化的形式之後，重構成一場針對「當代蛻變之缺失」的回應。

在這一晚，老泉山將不再是原來的老泉山。祂會成為一個「閾」，而我們將共同踏進這個無人知曉的時空。


#即將啟程
#閾十二小時跨夜行動

EDITOR
EditorTranslated
Masa RMO ni aku tengok balik dokumentar favourite, ada mamat ni tengah cakap pasal editing, dia kata great editing skills akan protect seseorang pengarah dari bunuh diri. Mamat tu nama dia Sean Penn.

“The essence of cinema is editing” tu kata Coppola pula.

Dulu aku terjebak dengan film editing sebab aku terjumpa fasal Sergei Eisenstein, salah seorang pengarah terawal dunia yang menitikberatkan skills editing untuk menyampaikan maksud dan menyuntik emosi kepada penonton. Eisenstein antara geng-geng Soviet filmmakers yang memperkenalkan idealogi formalism ke dunia sinema.

Itu benda paling basic tentang film editing. Kemudian, seorang lelaki telah mengembangkan Soviet technique ni dan terus jadi salah seorang pengarah paling berpengaruh di sekian alam, dia adalah Alfred Hitchcock seorang genius yang berjaya crafting psychology ke dalam seni filem untuk mewujudkan rasa suspense.

Dunia semakin menjadi complex. Teknik penyuntingan juga semakin evolve. Lalu muncul editor era modern cinema sekarang ni. Aku letak sikit list film editor yang masih aktif kat sini untuk siapa-siapa yang minat research fasal seni menyunting ;

1. Thelma Schoonmark, ni nenek orang dah ni bro! Umur 80 tahun, tapi steady je dia edit The Irishman. Dia start jadi editor untuk Martin Scorsese masa dia belajar kat universiti lagi. Lebih 50 tahun punya collaboration.

2. Michael Kahn, seorang atok berumur 84 tahun yang masih lagi aktif mengedit sampai ke hari ni. Dia ni penyunting untuk Steven Spielberg.

3. Walter Murch, seorang figure paling penting untuk community editors & sound designers sekarang. Dia ni berjaya connects the dot between science & art into his crafts. Aku rekemenkan untuk korang baca buku dia, In the Blink of an Eye. Sebab ni buku yang terpenting untuk seorang editor zaman moden.

Kenapa aku guna tiga editor ni sebagai subject yang boleh dijadikan rujukan?. Sebab ketiga-tiga editor ni ada kekuatan masing-masing untuk kau faham kerja sebagai penyunting.

Thelma Schoonmark ni mementingkan tentang leadership in the cutting room. Macam mana dia control powerhouse director macam Scorsese untuk dengar cakap dia tu sangat amazing. Thelma bersifat keibuan sikit, tiap hari dia akan ke film set untuk lepak dengan conty girl. Dari situ dia akan dapat information apa yang Scorsese tengah buat kat set tanpa kacau pengarah tu. Dan benda penting Thelma ajar, seorang editor kena banyak mendengar, cuba faham betul-betul apa yang director explain sebelum kau argue. Cara dia mendengar seorang budak tengah bercerita, sebab seorang director tu memang bersifat expressive macam budak kecik, jadi kena bagi extra attention kat dia. SEORANG EDITOR PERLU MENDENGAR.

Michael Kahn pula dia menekankan tentang feel bila susun shots Tak macam Thelma Schoonmark, Kahn tak turun ke set. Ini supaya dia boleh bagi pure new perspective to the story. Editing adalah puzzle toys yang Kahn main dari dia muda sampai la tua. Edit film main dengan every frame. Raw footage - sekadar ambil contoh - durasi 10 saat, kalau pengarah shoot in 24fps, jadi total frame untuk shot tu adalah 240 frames. Then another raw footage - just put any number - 120 frames. So total adalah 360 frames tu adalah playground untuk kau adjust here and there. Then, tolak sana, tambah sini follow apa kau rasa. Other advice, if you never make alterations to your cut, kau confirm tak akan dapat the best cut. Nasihat dia paling penting ialah don’t edit from knowledge, edit from feeling. SEORANG EDITOR PERLU ADA FEEL.

Walter Murch pula berjaya create workflow yang sangat effective untuk editing. Dia cipta the rule of 6 (google sendiri) untuk kau buat analyzing dapat cut best ke tak. Dia juga suka edit tanpa audio even ada dialog sekali pun, so dia read lip apa actor tu cakap. Cara ni kau akan dapat purest cut untuk membantu kau judge yang cut yang kau buat tu tanpa ada extra element. Maksudnya, bila cut kau tu tak ada apa-apa perencah lagi dah best, so bila kau tambah benda lain konfirm create attractive cut yang ranum ditengok. Tapi jangan terlebih letak macam-macam. Masakan pun jahanam kalau letak benda pelik-pelik. Murch kata yang edit filem sekarang ni semua orang boleh buat, sebab dia sangat simple akan tetapi untuk menjadikan editing tu ke higher level, it requires the same dedication and persistence that any art form does. SEORANG EDITOR PERLU ADA ANALYTICAL MIND.

Okay borak fasal technique ni boring sikit la, sebab bukan semua orang kisah tentang art of editing pun.

Aku rephase balik kata Stanley Kubrick, “I love editing. I think I like it more than any other phase of film making. If I wanted to be frivolous, I might say that everything that precedes editing is merely a way of producing film to edit.” Sebab tu la ramai yang setuju hakikat bahawasanya films are made in the cutting room.

Aku bukan kata proses lain tu tak penting. Tapi editing proses terakhir sebelum filem dijadikan tontonan kepada umum. Kalau skrip kau salah, kau boleh adjust masa kat set. Kau shoot salah, then kau boleh adjust kat edit. Tapi bila edit kau salah? Kau nak adjust kat pawagam ke apa? Tapi jangan la jadi pembaris sangat untuk interpret yang kau boleh ambik ringgan bahagian yang lain atau suka main petik the famous word fix in post!.

Tanam ni dalam kepala otak semua ya, kalau bahagian scripting dah problem lepas tu shooting problem jugak, maka itulah neraka paling jahanam untuk editor. Segala beban tu dah berlonggok kat editor. Maka muntah hijaulah mereka-mereka ini.

Hatta muntah pelangi sekali pun, adalah menjadi tanggungjawab editor untuk pastikan filem tu dalam keadaan yang paling baik. Maka dengan itu, producer pun kena la bagi something sikit. Kalau tak dapat adjust budget, adjust lah timeline yang lebih panjang. Kalau best dapat bagi dua-dua sekali gus. Happy editor can create good movie kan?

So editing ni adalah tempat yang menentukan movie itu made or broken. Banyak filem diselamatkan dan sebenarnya lebih banyak dijahanamkan secara tak sengaja dalam editing room.

Jadi tahukah anda mengenai peristiwa tentang satu filem yang berjudul Annie Hall atau judul asalnya Anehonia (tak best langsung nama tajuk ni). Filem ni hampir jadi mimpi ngeri buat Woody Allen. Nasib Allen selamat sebab ada Ralph Rosenblum kat sebelah dia, a skillful experience film editor yang dah kerja dengan sorang lagi director power, Sydney Lumet.

Original duration filem Anehonia ni 150 minit, plot asal pasal murder mystery. Tapi producer/co-writer, Marshall Brickman naik angin bila preview final offline edit. Dia guna kad producer untuk suruh Rosenblum buang semua crime scene then go with different direction, sampailah final output jadi 93 minit dengan genre yang lain terus, rom-com!.

Korang tahu kan apa jadi next?

Woody Allen menang Academy Awards for directing, Brickman menang best original screenplay, dan filem tu sendiri menang best film. Tok Woody Allen menang untuk semua major awards untuk tahun tu. Hanya dengan kuasa Tuhan sahaja yang telah menyelamatkan filem ni sampailah dia jadi cult movie yang bagi huge influence pada ramai filmmaker sampai ke hari ni.

Tapi ada lagi benda kelakar dorang buat.

15 tahun selepas kejayaan besar Annie Hall, Allen dengan Brickman buat balik filem yang dorang buang half dulu. Depa adjust-adjust idea dalam tong sampah tu jadi filem Manhattan Murder Mystery, another masterpiece yang bergolek-golek datang kaki dorang.

Selain tu, sebuah filem yang menjadi landmark counterculture dan juga antara karya terhebat sepanjang sejarah peradaban dunia. Filem tu berjudul Easy Rider, ia juga dibikin dalam cutting room. Filem tu mengambil masa setahun untuk diedit, dengan footage yang nak dipilih sebanyak 80 jam dan dijadikan sebuah cerita berdurasi 95 minit.

Another story berlaku pada Februari 1977, George Lucas ajak kawan-kawan baik dia untuk tengok rough cut filem terbaru dia. Antara diajak ialah Spielberg dan De Palma yang masing-masing excited dengan air tangan Lucas lepas kejayaan filem American Graffiti. Then dorang pun layan lah rough cut tu. Lepas habis preview agak krik-krik, tapi dalam ramai kawan-kawan tu De Palma ni asshole sikit, dia kutuk Lucas sebab bikin filem sampah. Semua orang dalam bilik preview tu mengumpat pasal Lucas, kecuali Spielberg yang dia kata “wei aku suka je filem hang ni, tapi nampaknya aku sekor je la yang suka ni.” Begitulah Spielberg sopan santun orangnya. Lucas tahu je Spielberg tengah ambik hati dia yang tengah kecewa tu. Next, dia pun terus buang editor yang buat dia kena kutuk tu. Tapi ni kan George Lucas bro, so dia tak ada problem sangat nak settlekan issue editing ni, sebab dia kenal ramai editor yang power. Dan lagi satu, Lucas ada trump card kat poket, bini dia sendiri pun awards winning editor, Maria Lucas - tapi tengah berehat sebab baru keguguran. Lalu dengan penuh rasa dendam kat kawan-kawan yang tengah ketawakan dia, Lucas bawa masuk antara editor terbaik era new hollywood, Paul Hirsch, Richard Chew dan Maria Lucas sendiri yang kena kerja. Akhirnya lahirlah filem yang menjadi kegilaan satu dunia, iaitu Star Wars.

Jadi ingat, classic case Annie Hall, Easy Rider dan Star Wars ni. Director hebat-hebat semua tu ya.
So dengan kata mudahnya, hal-hal macam ni kalau nak jadi, director power macam mana pun tetap akan berlaku juga. Dalam production film tak semua yang kau rancang tu berjalan lancar, confirm ada hiccup here and there. Kebanyakkan damage ni kau tak nampak lagi masa shooting ya sahabat.

Then hakikat yang paling kejam ialah bila kau dah habis shoot, pastu baru start masuk editing room, now tangible damages can be measured accurately. Di sini ramai filmmaker yang terduduk, termasuk lah aku sendiri yang pernah beberapa kali kena. Saat ni lah penyesalan tu datang berlumba-lumba!

Akhirnya, kita semua cuba set up the best plan dan masa execution pun dah terbaik kita buati. Tapi semuanya dah bergantung pada Tuhan. Kalau Dia setuju, maka tercipta lah filem tu ikut macam mana yang Dia kata okay.

Kalau Tuhan sayang kau lebih sikit dari orang lain, Dia bagi secubis cabaran untuk kau harung. Biar reflect pada diri sendiri sebab lepas ni kau jadi lebih kuat untuk masuk next level pulak.

Jadi itulah kasih sayang Tuhan bagi kat Nam Ron dan Bront masa nak siapkan One Two Jaga.

Filem yang menang kesemua anugerah dalam Malaysia dan ditayangkan dipelbagai festival filem luar negara ni mengambil masa dekat dua tahun di post production untuk disiapkan. Aku jadi saksi tengok darah, peluh dan air mata yang tertumpah. Masa tu, hari-hari muka Nam Ron jadi macam pak cik umur 70 tahun dah, Bront pulak putih habis misai rambut dia. Tapi tu la filmmakers ni, hati dia kering, redah je sampai habis walau pedih mana pun.

Jadi bila time macam sekarang ni, time aku baring-baring tak buat apa-apa. Baru la paham apa yang Tuhan suruh aku ponder sikit pasal benda yang jadi depan mata hari tu.

Kalau aku rajin, aku cerita pulak cara kami solvekan problem ni.

Salam!

Reindeelusion 18A/W
官網明天上架-

REINDEE LUSION 2018 A/W SPATIAL AWARENESS
系列前言
電影「十三層空間」中意識被操縱，如夢境世界般層層嵌套，擬像世界難以與現實區分。情景與“anti formalism”2018春夏形象視頻的旨意相似，意識所築起的高牆將你我禁錮其中，如何找到一个能表達自我意識的出口將是我們這一系列要詮釋的故事。
https://www.essencetw.com/categories/reindee-lusion