“ความทุกข์ที่พูดได้เป็นความทุกข์ที่มีทางออก”
ดังที่อาจารย์สุวรรณา สถาอานันท์เคยกล่าวไว้

ความทุกข์จึงจำเป็นต้องถูกบอกกล่าว แม้เพียงหนึ่งคนบนโลกที่รับรู้เรื่องราวของเราก็สร้างความรู้สึกแตกต่างจากการเก็บทุกอย่างไว้เพียงลำพัง

เพื่อพูดออกมาจึงเข้าใจตัวเอง

บางครั้งเราเพียงต้องการบอกใครบางคนเพื่อจัดเรียงเรื่องราวและทำความเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหลายให้กระจ่างว่าตกลงแล้วเหตุการณ์นั้นมีความหมายอย่างไรกับชีวิต มันกำหนดทิศทางของเราอย่างไรมาจนถึงวันนี้ มันฝากพิษร้ายอะไรไว้ในใจ มันทำให้เรากลัวอะไร เข็ดขยาด โกรธแค้น หรือหมองเศร้า แล้วกลายไปเป็นเราอีกคนได้อย่างไรบ้าง

เล่า—เพื่อเข้าใจตัวเอง

เราอาจไม่ได้เล่าเรื่องราวเหล่านั้นเพื่อบอกกล่าวว่า ‘เกิดอะไรขึ้น’ แต่เล่าเพื่อมองให้เห็นว่า ‘เราเข้าใจเหตุการณ์นั้นว่าอย่างไร’ เพราะความเข้าใจนั้นแหละที่ประทับอยู่ในใจเราและมีผลต่อความรู้สึกที่มีต่อตัวเอง คนอื่น และชีวิตต่อเนื่องสืบมา

เมื่อได้เล่าความทุกข์เก่าก็เหมือนเรากำลังเดินเข้าไปในห้องถูกทิ้งร้างของชีวิตที่ปิดมิดชิดมาเนิ่นนาน ไปรื้อค้นสิ่งสำคัญซึ่งอาจเป็นสิ่งไม่อยากเห็นมามองให้เต็มตาอีกครั้ง ในบางชั่วขณะจะเกิดภาวะ ‘อ๋อ! แบบนี้นี่เอง’ ระหว่างบอกเล่าความทุกข์ เมื่อหยิบสิ่งสำคัญนั้นขึ้นมาดูใหม่ เราเข้าใจตัวเองมากกว่าเดิม นั่นเป็นจุดเริ่มของการวางทุกข์ไว้ในห้องนั้น แล้วก้าวเดินออกจากห้องในอดีตโดยไม่ติดค้างใดๆ อีก

กล้ากลับเข้าไปในห้องทึบตันเพื่อหาทางออก

กุญแจที่ใช้เปิดเข้าไปก็คือการบอกเล่าความทุกข์ใจ

เมื่อบอก—ทางออกจะเกิดขึ้น

...

(ยังไม่จบ)
ชวนอ่านฉบับเต็มใน Blockdit กันครับ
https://bit.ly/3v3KpSH