กลับมาป่วน!! กลับมากวน!! กลับมา TALK!! ให้หายคิดถึง 4 เพื่อนซี้จาก 4 แยกปากหวาน ชวนกันมา Talk ให้ฮาลั่นสนั่นโซเชี่ยล กับพี่อ้อยพี่ฉอด Talk about live คุย talk สบถ ฮา กันสุดติ่ง กับ ป๊อป ปองกูล , ว่าน ธนกฤต , อ๊อฟ ปองศักดิ์ และ โอ๊ต ปราโมทย์ อาทิตย์ที่ 19 กรกฎาคมนี้ 19.00 น. ทาง Facebook : CHANGE2561

*รีวิวเอง ไม่ได้มีใครให้เขียน ชอบส่วนตัว* ❤️❤️❤️ หนังเรื่องแรกที่ดูในปีนี้ เป็นหนังที่ดีสุดๆๆๆ แบบ อดไม่ได้ที่จะเขียนถึง ปกติเป็นคนชอบดูหนังมากๆ ต้นปีก็เลยลอง search หาว่าจะดูอะไรดี อ่านผ่านๆ 5-6 เรื่องไม่เข้าตาเลย ส่วน Green Book นี่ก็ (เกือบ) เช่นกัน ตอนดู poster หนัง ว่าสวยดีนะ แต่คงจะน่าเบื่อๆหน่อย ยิ่งอ่าน genre ว่าเป็นดราม่า เลยคิดว่า ไม่เข้ากับอารมณ์รื่นเริงในช่วงปีใหม่แน่ๆ ยังไม่อยากดู แต่ก็ลองเลื่อนๆอ่านรีวิวดู ปรากฎว่า เอ๊ะๆๆ เพราะทุกคนเขียนว่า มันโคตรดีบ้าง เอาออสการ์ไปเลยบ้าง เราก็ เออ งั้นลองดูก็ได้ และพออ่านเจอบางโพสบอกว่ามันสนุก ตลก ลื่นไหล ทำเอาเราแปลกใจ มันจะตลกยังไง (วะ) สุดท้าย ก็เลือกดูแหละ ขอบอกก่อนว่า ตัวเอกของเรื่อง 2 ตัวนี่ เราแค่คุ้นๆ แต่ไม่รู้จักขนาดบอกได้ว่าเล่นอะไรมา จนตอนหลังดูจบ เลยไป search จนอ๋อออออออ แต่ก็ดี ยิ่งทำให้เราไม่มีภาพตัวละครเหล่านี้มาก่อนเลย ทำให้ยิ่งเชื่อได้ง่าย เริ่มจากอีตาพระเอก โทนี่ ลิป วาลเลลองกา (นามสกุลแกยากนะ แถมมุกในเรื่องเกี่ยวกับนามสกุลนี่ทำให้หัวเราะออกมาเลย) ตานี่เล่นดีม๊ากมาก พี่แกทำให้เชื่อสนิทใจกับบทพนักงานในบาร์ รับจ้างทั่วไป มารับขับรถให้นักเปียโนผิวดำที่จะออกทัวร์ในอเมริกายุคหลายสิบปีมาแล้ว สมัยที่การเหยียดผิวรุนแรงมาก มารยาทของตาโทนี่ น่าตบจริงๆ ทั้งท่าทาง การพูดจา สบถ กริยา โอ๊ยยย สารพัด คือ มันดูจริงมาก จริงจนไม่รู้จะรักตัวละครนี้ยังไง 555 มาถึงคุณด็อกเชอร์ลีย์ นักเปียโนชื่อดัง (ในหมู่คนรวย ผิวขาว) แต่ก็ยังเป็นคนดำที่น่าดูถูกในสายตาสังคมส่วนมากสมัยนั้น แกเล่นดีม๊ากมากกกเช่นกัน ทั้งบุคลิก วิธีการพูดที่ดูมีการศึกษา มารยาท ความพริ้วในการเล่นเปียโน ไปจนการแสดงอารมณ์ ทุกๆด้านละเมียดดีจริง แต่ก็นั่นแหละ ในตอนต้น เราก็ยังมองไม่ออกว่าจะรักตัวละครสองตัวนี้ยังไง หนังพาเราเดินทาง (เดินทางจริงๆ) ผ่านทั้งสถานที่ สถานการณ์ แต่ที่สำคัญที่สุด คือ การเดินทางของคน ไปดูเรื่องนี้ แล้วจะรู้เลยว่า 8 สัปดาห์ เปลี่ยนชีวิตคนเราได้จริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องได้ไม่น่าเบื่อสักนาที ทั้งๆที่บทก็ไม่ได้หวือหวา มันคือชีวิตคนจริงๆในช่วงเวลานั้น กับสิ่งที่พวกเขาต้องเจอ อคติในใจที่ตาโทนี่มีกับคนผิวสีถึงขั้นโยนแก้วน้ำในบ้านทิ้งหลังจากคนดำมาใช้ดื่ม แต่กลับต้องมาขับรถให้คนดำ ซึ่งตัวแกก็ยอมรับมากขึ้นทุกวันถึงความอัจฉริยะของด็อกคนนี้ และที่ยิ่งกว่านั้น แกได้รับรู้ถึงจิตใจ ความดี และมิตรภาพตลอดการเดินทางนี้ ในขณะเดียวกัน ด็อกก็ช่วยกรูมความคิด | อ่านต่อที่ fb J Journey by VJ JA ได้ค่ะ มันยาวไป ไม่จบ