แคมเปญล่าสุดของพี่ตูนที่วิ่งล้านห้าแสนก้าว หางบสร้างตึกให้ศิริราช อยากเล่าถึงปัญหาขาดแคลนของ รพ ทั่วไทยให้เข้าใจกันหน่อย

คือไอ้การที่มีผู้บริหารออกมาบอกว่า ไม่ได้ขาดแคลน แค่ทรัพยากรไม่เพียงพอกับความต้องการ ตอนพี่ตูนวิ่งหาทุนหนก่อนน่ะ

ถ้าเคยไปนอนเฝ้าญาติที่ รพ รัฐ คุณจะรู้ว่าประโยคข้างบนมันจริงหรือเปล่า คือสถานการณ์ของ รพ รัฐ ณ ปัจจุบันนี้ มีการรับคนไข้เยอะกว่าศักยภาพที่รองรับไหวเยอะมาก

ยกตัวอย่างเช่น วอร์ดอายุรกรรมชาย รพ แห่งนึง รับได้สามสิบเตียง
มีคนไข้นอนแอดมิท 50 กว่าคน ซึ่งส่วนมากเป็นเคสที่จำเป็นต้องนอน รพ ทั้งนั้น หลายรายก็ต้องใส่ท่อช่วยหายใจ คำถามคือ แล้วไอ้ที่เกินมายี่สิบเตียง เขานอนกันตรงไหน

คำตอบคือ พยาบาลจะเอาเตียงพับ...ไอ้แบบที่กางนอนบนชายหาดนั่นล่ะครับ เอามากางบนทางเดินหน้าวอร์ด แล้วให้คนไข้นอนเรียงรายกันเป็นสิบคน

แล้วพอตกกลางคืน เนื่องจากบุคลากรก็ไม่พอ เราก็จะเห็นพยาบาลสองสามคน เข้าเวรดูแลคนไข้ 50 คนในวอร์ด แล้วลองนึกภาพตามนะครับ คนไข้นอนใส่ท่อช่วยหายใจซักสิบคน กว่าพยาบาลจะดูดเสมหะ ดูแลเรื่องท่อช่วยหายใจ แผลกดทับ วัดสัญญาณชีพ บลาๆ

แม่งก็แทบจะหมดเวลาทั้งเวรแล้ว

และ รพ ทั่วประเทศประสบปัญหาในลักษณะคล้ายๆกันหมด
แล้วถ้าจะแก้ปัญหา ที่ต้องการที่สุดคือไร

เงินกับทรัพยากรบุคคลไง

ซึ่งกว่าภาครัฐจะกระเบียดกระเสียนเจียดมาให้

โอ้โห รอกันเหงือกแห้ง แถมได้มาบางทีก็ไม่พอด้วย

จน รพ ทั่วไทย ต้องใช้วิธีการอื่นในการระดมทุนมารักษาคนไข้

เช่น ไปคุยกับผู้ประกอบการในพื้นที่ ของบมาสร้างตึกใหม่เป็นวอร์ดให้คนไข้นอน หรือไปคุยกับผู้นำทางศาสนาในพื้นที่ พระ โต๊ะอิหม่าม ขอความช่วยเหลือจัดกิจกรรมเช่น ทอดผ้าป่า จัดงานกินน้ำชาหาเงินซื้ออุปกรณ์ให้ รพ บางครั้ง รพ เอกชนก็เอาพวกเครื่องไม้เครื่องมือ เช่น ตู้อบเด็ก มามอบให้ รพ รัฐเล็กๆให้มีเครื่องมือใช้ดูแลคนไข้

ผู้บริหาร รพ รัฐ ทั่วประเทศผ่านประสบการณ์แบบนี้มาหมดแล้วครับ

ดังนั้นถ้ามีใครสะเออะมาพูดว่าทรัพยากร สธ บ้านเรานั้นไม่ขาดแคลนแต่น้อยกว่าความต้องการ

กูจะเอารองเท้าแตะเปียกตบปากมันกลางสี่แยกจนกว่ารองเท้าจะแห้ง

เรื่องพวกนี้รอภาครัฐไม่ได้ครับ
ที่ผ่านมาด้วยความช่วยเหลือของหลายภาคส่วน เราถึงมาจุดนี้ได้

ดังนั้นถ้าอยากจะให้มันไปต่อได้ ก็ต้องช่วยกันต่อไป

ส่วนภาครัฐ ช่างแม่งครับ ขอให้ไม่มาขัดแข้งขัดขา ก็ถือว่าบุญท่วมหัวแล้ว