สรุปเรื่องที่เกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน

ด้วยความที่ช่วงนี้ ดิฉัน ชอบสะสมของวินเทจ แล้วไปเจอปราสาทของเล่น ญี่ปุ่นมือสอง งานสวยมาก คือ ปกติก็เคยซื้อของเก่า แต่จะซื้อแบบที่ยังอยู่ในแพค ไม่เคยแกะ อารมณ์ประมาณว่าของที่เค้าเก็บไว้ปล่อยสะสม ซึ่งราคามันจะสูง ที่ชิ้นนี้มันผ่านการใช้งานมาแล้ว พร็อบก็ไม่ครบ แต่ตัวงานมันพอสวยใช้ได้ ราคาก็ถูกมาก ของเก่า อายุแบบน่าจะเกือบ 30 ปีได้ ซึ่งส่วนใหญ่เค้าปล่อยขายกันราคามันก็สูงแล้ว คือดีใจมากที่หาได้ ก็รีบสั่งซื้อไป

พอของมาส่ง วันแรกที่วางในบ้าน น้องแมวหนูดาว ก็คลั่ง วิ่งหนี ขู่ หลังกระตุกๆ เราก็แปลกใจมันเป็นอะไรไม่เคยเป็น คิดว่าสงสัยอิจฉาน้องแมวที่เพิ่งเอามา มั้ง ตอนนั้นยอมรับว่าเครียดเรื่องแมว ไม่ได้ใส่ใจเรื่องของ เลยเอาขึ้นไปเก็บบนห้องนอน ไม่ได้คิดอะไร ก็คิดกังวลแต่ว่าแมวเราป่วยไหม ต้องไปหาหมอไหม กลางคืนก็ไปทำงานตามปกติ

คืนแรก วันนั้นนอนคนเดียว กลางดึก เหมือนโดนนั่งทับ ไม่ใช่ผีอำนะ นั่งทับเลย คือตื่นมากลางดึกความรู้สึกหนักตรงท้อง และปวดระบมทั้งตัว แต่ก็หลับต่อ ตื่นมาตอนเช้า นี่ก็ยังไม่คิดอะไรนะ นึกว่าเล่นเกมติดกันเยอะไป นั่งนานน่าจะปวด แต่ หนักตรงท้ายทอยข้างซ้ายมาก หนักแบบไม่ไหวแล้ว นอนที่นอนนี้มาเกือบปี ก็ไม่เคยปวดตัวขนาดนี้ ปวดแบบนี้ติดกันประมาณ 2-3 วัน อาการ ไม่เปลี่ยนเลย ไม่เบาลง ปวดแบบเดิม เราก็แอบนึกในใจละ ว่า มันแปลกๆ ตั้งแต่เอาอีปราสาทนี้เข้ามาบ้าน ก็เลยไปปรึกษาเจ๊ตี้ เจ๊แกก็คิดว่าฉันเพ้อเจ้อ เลยขอให้เซลฟี่มาหน่อยจะดูดวงให้ ส่งรูปปุ๊บ สายเข้าทันที เจ๊ตี้บอกว่า อีเต้ ฉันนึกว่าแกเพ้อเจ้อ มึงไปทำไรมา ฉันเห็นหน้าโครงกระดูกข้างหลังเธอในรูป ก็เลย เล่าให้ฟังเรื่องของที่ซื้อมา เราก็เลยเอาสร้อยที่ลงของที่เก็บไว้ที่สตูใส่ป้องกันไปก่อน

คืนนั้น กลับบ้านไปบอกแม่ บอกแฟน ว่า ของมือสองที่ซื้อมาไม่ค่อยดี แฟนไม่เชื่อ แถมด่าใส่ ถ้ามีไรจริงต้องรู้สึกแล้ว คืนนั้น แฟนนี่ก็เลยโดนนั่งทับไปอีก 1

ตอนเช้า เลยย้ายของไปไว้ที่สตู เพราะแม่กลัวมาก ก็เลยเอาไปเก็บ วันนั้นทำงานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และก็กำลังจะส่งไปไว้ที่วัดวันจันทร์ ติดต่อแล้ว สารภาพตามตรงว่าลึกๆยัง 50 50
และแล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้น จนทำให้เราต้องวิ่งออกจากสตูแบบ ไฟไม่ปิดกันเลยทีเดียว

เมื่อวาน ตอนเตรียมงาน กำลังจะสตรีมเกม นี่ก็มานั่งปกติ
สแตนบาย อยู่ๆก็อยากลงมากินน้ำ เลยเดินลงมาชั้น 1 คือที่นี่มันจะมีหุ่นตัวนึงที่เหมือนคนมาก ขนาดเท่าคนจริง เราเห็นของเราทุกวัน เราจัดท่ามันไว้พิงกระจกใกล้ๆเสาที่สตู (ใครเคยดูไลฟบ่อยๆก็คงจะรู้) อยู่ๆวันนี้ ผมของมัน ตกลงมาปิดหน้า เราก็ เอ๊ะ ใครมาขยับมัน หรือมันตกลงมาเอง แต่อยู่มานาน มันก็ไม่เคยตก หรือเป็นที่อากาศ และก็แปลกใจตัวเองมากๆ ทำไมต้องเดินเสือกเข้าไปจัดผมมันใหม่ พอจับผมขึ้น เห็นหน้าตุ๊กตา เท่านั้นแหละ เพื่อนๆคะ ตุ๊กตา ตาเหลือกขึ้นใส่ เห็นแต่ตาขาว อ้าว งง สิ ไม่ปกติและ เงยหน้ามองกระจกที่มันพิง เห็นลอยลากมือบนกระจก เป็นคราบแบบยาววววว มาก ตอนนั้นถามว่ากลัวไหม ก็ อึ้งและนิ่งไปแปบนึง เพราะสตูก็อยู่คนเดียว ไม่มีใครมายุ่งมาแตะของ เลยโทรกลุ่ม วีดีโอคอลหาเพื่อนทุกคน และเปิดให้ดู ทุกคนก็เลย ตกใจเหมือนกัน

คือปกตินั่งทำงานยัน ตี1 ตี2 ที่นี่คนเดียว ทุกวัน เราไม่เคยรู้สึกแบบ อยากเดินออกไปขนาดนี้มาก่อน เลยรีบวิ่งไปปิดคอม (ยังห่วงค่าไฟ) และเร่งเท้าเร็วๆ เดินออกจากสตู ไฟไม่ได้ปิดสักดวง และกลับบ้านทันที เดี๋ยววันนี้ช่วงบ่ายๆจะกลับเข้าไปถ่ายรูปให้ดู

ส่วนเรื่องของเล่น มันมียี่ห้อและแบรนด์ ติดอยู่ ไม่กล้าเอารูปโพสอ่ะ กลัวเจ้าของแบรนฟ้อง แต่เพื่อนสนิทบางคนเห็นรูปละ อุทาน ว่า “มึงซื้อมาได้ไง กล่องเยินมาก”

ประชาชนฝากมา ถึงหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

ฝากรบกวนเป้นกระบอกเสียงเพื่ออาจจะแก้ปัญหา​ได้หน่อยค่ะ​

ดิฉัน​เป็นผู้ป่วย​ติดเชื้อค่ะ​มีผล​pcr​แล้ว​ แต่​อาการ​น่าจะอยุ่กลุ่มสีเขียว​เลย​ทำ​ Home isolation เองค่ะ

ลงทะเบียน​ ทุก​QR code เพื่อเอาชื่อเข้าระบบ​ แต่ไม่มีใครติดต่อกลับ

ปัญหาคือ​ซื้อ​ประกันโควิดไว้ค่ะ​เจอ​จ่าย​จบ​ วิธีการเคลม​ประกันคือต้องมี​ผลแลป​ (มีแล้ว)​ ต้องมี​ใบรับรองแพทย​ ด้วย​ ปัญหาเลยค่ะ​ จะหา​ใบรับรองแพทย์​จากไหนคะ​ในเมื่อนโยบายรัฐ​ให้​ Home isolation พยายาม​ติดต่อหลาย​รพ.มาก​แม้แต่​รพ.ที่​ไปตรวจ​pcr.ก้อไม่รับ​เนื่องจากเตียงเต็ม​
จะออกใบรับรองได้ก้อต่อ​เมื่อ​ทำการรักษากับทาง.รพ​เท่านั้น​
ทุกอย่างดูย้อนแย้งค่ะ

-รัฐ​ให้ทำ​ home isolation
-ผู้ป่วย​ พยายาม​เอาตัวเองเข้าระบบ​ ระบบไม่ตอบใดๆทั้งสิ้น​ ให้รอเรียก​ ในเมื่อคนต้องการรักษาเยอะ​ แต่​เรา​ เป็นน้อยหรือเกือบหาย​ กลับต้องไปซ้ำเติมระบบที่แน่นอยุ่แล้ว
-รพ.ไม่รับ​ เตียงเต็ม ให้การรักษาไม่ได้​จึงออกใบรับรองแพทย์ไม่ได้
-ประกันบังคับให้ใช้​ ใบรับรอง​ (อยากทราบว่า​ผลแลปว่า​ติดเชื้อยังไม่เพียงพอที่จะยืนยันอีกหรอคะ) ฝากเป้นกระบอกเสียง​แก้ไขปัญหา​ใบรับรองแพทย์ทีค่ะ​ คนซื้อ​กรรมธรรม์​หลายสิบล้านคน​ แต่​จะมีปัญหา​เคลมไม่ได้เยอะมากค่ะ

ดิฉัน”พิมรี่พาย”หรืออีพิมเด็กที่รู้จักคำว่าแม่ค้าตั้งแต่จำความได้..ยังจำความตอน8ขวบ ที่เดินขายของปากร้องตะโกนในทุกวันหลังเลิกเรียนได้ดี
ทุกวันจะต้องเดินขายทอดมันและลูกชิ้นที่แม่ทอดใส่ถุงเป็นชุดๆ ชุดละ20บาท มีอยู่วันนึง พิมเดินแหกปากตะโกนสุดเสียง “ทอดมันจ้าๆๆ” “พี่เอาทอดมันมั้ยจ๊ะๆๆ” โชคไม่ดีวันนั้นขายได้น้อยมาก.. เดินหลายชม.แล้วยังขายไม่ได้ถึงครึ่งถาด กลับบ้านก็กลัวแม่จะเสียใจ ในใจคิดว่ากลับไปแม่ต้องทอด ทอดมันชุดใหม่รอไว้แล้ว.. เดินต่ออีกสักพัก ..โชคไม่ดีเลยวันนั้นฝนตก พิมยืนตากฝนหน้าเซเว่น มีชายคาบังนิดหน่อย มือยืนถือทอดมันที่ฝนกระเซนใส่ถุงเลอะเทอะเขรอะๆดูสภาพแล้วต้องกลับบ้านจริงๆ จบแล้วการขายวันนี้ ความรู้สึกในใจมันลึกล้ำราวมหาสมุทรที่มีระลอกคลื่นแห้งความเจ็บช้ำและความหวัง ปะปนอยู่ในนั้น

ยืนถือทอดมันแบกความรับผิดชอบแล้วน้ำตาคลอออ..

ประมาณครึ่งชม. มีผู้หญิงวันกลางคนคนนึงเดินเข้ามาแล้วบอกว่า “น้องขายเหรอ พี่เหมาหมดเลย..พอฝนหยุดแล้วน้องรีบเข้าบ้านเลยนะ” พิมรีบเอาทอดมันทั้งหมดใส่ถุงคิดเงินเป็นเงิน240บาท บอกพี่เค้าว่า “พี่ไปรอในเซเว่นเลยค่ะเดี๋ยวเปียก เดี๋ยวหนูเอาเข้าไปให้ “รับเงินเสร็จ พิมถอยหลังหนึ่งก้าว วางถาดที่พื้นค่อยๆไหว้ก้มตัวลงช้าๆ จำได้ว่าเป็นการไหว้ที่ออกมาจากใจที่สุดในชีวิต…ก่อนจะกลับบ้านพิมดูหน้าตัวเองผ่านกระจกสะท้อนอยู่หน้าเซเว่น ดูแววตาตัวเอง ลืมความรู้สึกสิ้นหวังเมื่อครึ่งชม.ที่แล้วไปหมดสิ้น..การซื้อขายครั้งนี้สร้างชีวิตใหม่..ใจพองโต…จำนาทีที่ดีใจที่สุดในชีวิต!!

เด็กผู้หญิง8ขวบจำความรู้สึกนั้นได้ จนมาถึงวันนี้…พี่สาวคะเด็กขายทอดมันวันนั้นทำเหมือนพี่ในวันนี้แล้วค่ะ

อยู่เพื่อเป็นความหวังแก่กัน ..จงเป็นความหวังให้แก่กัน..❤️