วันก่อนไปเจอรูปนี้มา

นั่นผมเองฮะ ขาย McDonald อยู่

รูปนี้ถ่ายเมื่อปี 2013 ตอนผมไป Work and Travel ที่ อเมริกา

ย้อนกลับไปนึกถึงตอนนั้นนี่ สนุกมากเลยนะ

สนุกตั้งแต่เริ่มเลย

Work and Travel Chapter 1 : That's genius

ผมสมัครร่วมโครงการ กับ Agency ที่ดังมากกก ดังที่สุดแล้วแหละ ก็คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร

พอไปถึง ปรากฎว่า ไม่มี !!!

ไม่มีปัญหาหรอ ??

เปล่าาาา. ไม่มีที่นอน !!! เอ๊าาาา ซะงั้น

ที่ Virginia Beach เลยมีเด็กไทยหน้างงๆกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เดินไล่เคาะประตูแถวๆนั้น

ผมยังจำได้แม่นเลยว่า พวกเราเดินไปเรื่อยๆ เพื่อเทียบราคาห้องเช่าให้ได้ถูกที่สุด สุดท้ายจบลงที่ 70$ ต่ออาทิตย์ สมัยนั้นนี่ ก็ถือว่าแพงแล้วสำหรับนักเรียน ส่วนห้องที่ได้ เรียกว่าขนาดแบบเพียงพอ

เพียงพอจะยัดตัวเองลงไปบนเตียงและวางกระเป๋าเดินทางได้

ถ้าจะเปิดกระเป๋าเดินทาง ก็จะนอนไม่ได้ ใช่ครับ มันเล็กขนาดนั้นเลย

แต่สุดท้ายเราก็โอเคกับห้องนั้นและอยู่กับมันนะ

เริ่มการทำงาน ผมทำงานแถวๆที่พักเลย เดินไปได้ ไม่ไกลมาก

McDonald สาขาริมถนนแถวๆนั้น ผมจำชื่อถนนไม่ได้แล้ว

แต่ที่จำได้แม่นเลย คือ April

April ไม่ใช่ชื่อเดือน แต่เป็นชื่อ หัวหน้า ผมเอง

แบ่งการทำงานเป็นกะๆ

กะทำงาน ของผม มี กอล์ฟ เจ กัน เบียร์

ที่ตลกอย่างแรกคือ วันแรกที่ไปทำงานเนี่ย ผมตะโกนเรียกเพื่อน

กันๆๆๆๆ !!!!!

April ตกใจมาก เพราะนึกว่า กัน คือ ปีน (Gun)

55555+ สุดท้าย กันก็เลยต้องเปลี่ยนชื่อเป็น Guy ส่วนเบียร์ ชื่อเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล ก็ไม่เหมาะไง เลยเปลี่ยนชื่อ เป็น Michelle

ส่วนผมพยายามคิดชื่อตัวเองภาษาอังกฤษด้วยความกระเดะล้วนๆ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดเลยชื่อ กอล์ฟเหมือนเดิม ส่วนไอเจ เหมือนจะมีชื่อภาษาอังกฤษอยู่นะ แต่สุดท้ายเพื่อนก็เรียกเจเหมือนเดิม

เข้าเรื่องการทำงานดีกว่า ออกทะเลมาเยอะ

สาขาที่เราทำงานแบ่งเป็นฝ่ายตามนี้

1. แคชเชียร์
2. ทอด
3. ประกอบ (เอาเนื้อ เช่นประกอบกับแป้ง ให้เป็นเบอเกอร์)
4. ทำความสะอาด (เช็ดโต๊ะ ยันล้างส้วมเลย)

ที่นี่พวกเรามีหน้าที่ทำทุกอย่าง ยกเว้นงานสบาย

ให้ทายว่าอะไรยากสุด

คำตอบคือ ทอด ครับ

ทอดเนี่ย โคตรยากกกก เพราะว่า มันต้องยุ่งกับความร้อน ทอดเนื้อเบอเกอร์เนี่ย ตัวดีเลย

ขั้นตอนมันคืองี้ เราจะเอาเนื้อแช่แข็งมา วางลงเป็นเตา นึกภาพเตา เทปันยากิอะ แล้วมันจะมีระบบกดเอาเตาอีกด้านนึงมานาบ มันไม่ได้ยากตรงการกดอะไรหรอก

ยากตรงน้ำมันนี่แหละ กระเด็นยับบบบบบ วันแรกๆพวกเรานี่ มือพองกันถ้วนหน้า

โซนทอดเนื้อเนี่ยไม่น่าจะมีใครชอบ พวกเราเลยไม่เห็นฝรั่งอยู่โซนนี้ซักคน

ผมกับไอเจเนี่ย อยู่โซนทอดประจำ

เราต้องหาวิธีเอาชนะโซนนี้ให้ได้แล้วหวะ
ด้วยความ Megaclever ฉลาดล้ำโลก ของพวกเราสองคน

อาทิตย์ต่อมา April(หัวหน้า) ถึงกับงง พวกเรามีถุงมือผ้า Nike แบบหนา คลุมตั้งแต่มือถึงแขนได้ยังไง

Where do you get that ? (เอามาจากไหน)

April ถามแบบงงๆ

เราเฉลยว่า จริงๆมันคือ ถุงเท้าฟุตบอลหวะ 5555555

เราขำกัน แล้ว April ก็จากไปแบบ ยิ้มๆ งงๆ

ฝรั่งอีกคน เป็นคนผิวดำ หันมายิ้ม แล้วบอกว่า

That's genius

นั่นคือประโยคแรกๆ ที่ผมได้คุยกับ เอิร์นเนส คนผิวดำ ที่กลายเป็นเพื่อนพวกเรา ในเวลาต่อมา

เดี๋ยวพรุ่งนี้ (วันศุกร์ 8/5/20)
จะมาเล่าต่อเกี่ยวกับ เอิร์นเนส ใน Chapter 2 นะงับ

วันนี้ ยาวละ จุ้บๆ